Samen sta je sterk

Samen sta je sterk

Lieve mensen,
Hoewel er discussie over is waar en wanneer het evangelie van Johannes is geschreven, gaan de meeste bijbelgeleerden er vanuit dat het in Efeze is geschreven, zo rond het jaar 90.
In Klein-Azië, zo heet Turkije dan, is het christelijk geloof steeds meer aan het groeien. Steeds meer gemeenten komen erbij, steeds meer mensen worden geraakt door de God van Israël, door de verhalen van Jezus Christus.
Het is bijzonder…., het is begonnen met één graankorrel. Met Jezus. Die ene graankorrel is in de aarde gevallen, is gestorven. Normaliter is dat het einde van het leven van een mens. Maar hier is iets bijzonders aan de hand. Deze Jezus is sterker gebleken dan de dood….. Johannes eindigt met het verhaal dat wij over een paar weken hier met elkaar gaan lezen: dat Jezus is opgestaan uit de dood.
Zoals een graankorrel sterft onder de grond, maar onder die grond ontkiemt er nieuw leven. Er komt een stengeltje boven de aarde uit en uiteindelijk komt er bovenaan een aar te zitten. Met talloze nieuwe graankorrels. Zo gaat het verhaal van Jezus, de ene graankorrel de wereld over. Het raakt mensen aan. Het vermenigvuldigt zich. Tot op vandaag. Maar eerst…. Tot in Efeze.
Dat is sowieso al bijzonder, als je dat bedenkt. Maar het wordt nog wat bijzonderder. Want zo rond het jaar 90 is keizer Domitianus aan de macht. En net als keizer Nero vervolgt hij de christenen. Dat moet dus een enorme beproeving zijn. Waarom zou ik in Jezus gaan geloven? Welk voordeel levert me dat op? Mijn leven kan er gevaar door lopen…..
Je vindt dat terug in Johannes’ boek. In hoofdstuk 16:33 staat: Ik heb dit gezegd opdat jullie vrede vinden bij mij. Jullie zullen het zwaar te verduren krijgen in de wereld, maar houd moed: ik heb de wereld overwonnen.’
Blijkbaar weegt wat ze wél krijgen door in God, in Jezus te geloven op tegen wat ze te verduren krijgen vanwege dat geloof. Hoe bijzonder is dat! Wat zou het kunnen zijn, dat zó waardevol is?
Het heeft hiermee te maken: Jezus zegt over zichzelf: “wanneer ik van de aarde omhoog geheven word zal ik iedereen naar mij toehalen”. Het woord dat daar staat – omhoog geheven – betekent in het Grieks eigenlijk “verering”, zoals wij iemand op een podium neerzetten. De winnaar komt op nummer 1 te staan en wordt toegejuicht. Maar punt is, dat een kruisiging de allerdiepste vernedering is die je je maar kunt voorstellen in die dagen. Bij de Joden is het zelfs een teken van “als je daaraan terechtkomt, dan ben je door God vervloekt.”
Het is een intense vorm van omdenken. Dat wat een totale mislukking lijkt, dat wordt de bron van geluk. Dat wat het einde van Jezus en van het leven lijkt, dat wordt een nieuw begin. En het is de bedoeling dat allen daar baat bij hebben, ieder mens. “Ik zal iedereen naar mij toehalen”.
En het bijzondere is, dat het tot op de dag van vandaag zo werkt.
Laat ik het proberen heel dichtbij te houden, onder ons. Zoals ik dat geregeld meemaak bij mensen, hier onder ons. Het verbaast mij telkens weer hoe als ik bij mensen kom die iemand verloren hebben aan de dood, juist het geloof in God een steun is. Een stimulans om niet in het donker van het verdriet te blijven hangen, maar kracht te ontvangen om toch door te gaan. Die kracht ontvang je, maar dat doorgaan moet je zélf doen. En dat valt waarachtig niet mee, als je
heel lang samen bent geweest en heel veel van iemand hebt gehouden. Of als je al heel jong heel dierbare mensen, je ouders hebt verloren.
Wat me telkens treft is dat mensen ook het gevoel krijgen, een innerlijk weten, dat ze opnieuw mogen beginnen na mislukkingen. Na een mislukte liefde, een kapot huwelijk. Of na domme fouten die je maakte waarbij je een ander of jezelf pijn deed. En dat mensen dat koppelen aan God, aan Jezus. Omdat er in dit Paasverhaal ook zit, dat door mensenhanden, mensenfouten, mensendaden Jezus wordt gekruisigd én dat het antwoord dan is “liefde, vrede voor jullie, een nieuwe kans, vergeving”.
Het donker ís er, de crisis is er, het gemis is er. Maar het is niet het laatste. Door de crisis heen, door het donker heen ontstaat er nieuw leven. In de tunnel licht.
Ik kom bij nog een punt. Als predikanten moeten wij nageschoold worden, net als heel veel andere mensen dat in hun vak ook moeten. In dat kader kreeg ik de laatste weken een paar keer college van Joep de Hart. Hij werkt als socioloog bij het sociaal cultureel planbureau en doet veel onderzoek naar kerk, geloof en wat voor invloed geloof heeft op mensen. Daarnaast is hij ook nog professor aan de protestantste universiteit. Prachtig om van hem college te krijgen, hij weet zo veel!
Hij vertelde dit: in de regel kunnen mensen die geloven net wat beter met crisissen omgaan in het leven dan mensen zonder geloof. Let op, dat betekent dus niet dat niet gelovige mensen niet met crisissen kunnen omgaan. En het betekent ook niet, dat als je gelooft dat je er niet helemaal doorheen kunt zitten en het gewoon een tijd lang niet redt. In deze wereld ís pijn. Er is vreugde in het leven, maar er is soms ook intense, schrijnende pijn. Wij hebben in ons werelddeel het geluk dat we het niet zwaar te verduren krijgen vanwege ons geloof, zoals in de tijd van Johannes en Domitianus. Zoals christenen in Egypte of in Noord-Korea of in Islamitische landen. Maar zwaar te verduren….., dat hebben sommigen van ons het nu wel degelijk. En anderen hebben het gehad…… En we dragen er dan soms nog de littekens van.
In dat geheel – vertelde de Hart – blijkt dat geloven een bron van kracht te zijn. Van hoop. En daar zit dat “allen in”. Als ik verheven word van deze aarde…., dan trek ik allen tot Mij. Of anders…, het feit dat Jezus dwars door het donker gaat, wíl gaan én er doorheen gaat naar het Licht van het leven, het Paasmorgenlicht, geeft mensen het vertrouwen dat ze, dat we er niet alleen voor staan.
Met dat “we er niet alleen voor staan”, ben ik bij het thema en bij wat de Hart ook vertelde. Uit onderzoek blijkt, dat mensen die geregeld naar de kerk gaan (en dat betekent 1x per maand in hun onderzoek) en als er in zo’n kerk onderling contact is, nog weer extra steun aan elkaar beleven. Hij zei: het koffie drinken na de kerk is het belangrijkste onderdeel. Dat is nu wat sneu voor mij, ik sta hier erg mijn best te doen….., maar ik snap wél wat hij bedoelt. Het is het beeld van het graan samen op de akker. Als je één korenaar hebt of bent en je staat alleen op die akker en de wind gaat er dan over…. Het gaat stormen of keihard hagelen in je leven…. Dat overleef je stukken moeilijker dan wanneer je
met elkaar tegen elkaar kunt aanleunen. Steun hebt in de regen, in de storm.Wheat field and ripe ear close up
Toch zit er voor mij een directe lijn van wat we hier vieren, zingen, vertellen en delen naar de koffie straks en de gesprekken daar. Het verhaal van de graankorrel die in de akker ging en stierf, dat is precies ook het verhaal van wij samen, in de kantine, in het noaberschap….
Er is lange tijd een tendens geweest van “je moet naar de kerk…..” Dat werkt niet. Dat moeten we ook niet willen, want geloven en dwang…., ze gaan niet samen. De kern van het verhaal zit precies omgekeerd: het heeft zin om naar de kerk te gaan. Of nog beter: het heeft zin om hier samen gemeente te zijn, want de kerk…., dat zijn we samen. Je hoort er het verhaal van die vreemde graankorrel. Die in de aarde terechtkwam en iedereen dacht: zinloos.
En toen kwam de verrassing: uit dat negatieve ontstond leven! Licht door het donker heen. Leven door de dood heen. En als je dat verhaal samen deelt….., en je leven samen deelt…., dan sta je samen sterker. Amen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.