Lieve mensen van onze Heer Jezus Christus,
Ik neem jullie om te beginnen mee naar het begin van de bijbel, naar Genesis 2.
Dat is het tweede scheppingsverhaal. In dat verhaal gaat het er niet om dat er verteld wordt HOE God de hemel en de aarde heeft gemaakt. Het is het boek, waarin wordt verteld hoe wij als mensen zijn bedoeld. Wat is nou onze bestemming? Ik schets het met mijn eigen woorden, wat er in Genesis 2 wordt bedoeld. De Here God maakt mensen en Hij houdt zielsveel van ons mensen. Waarom Hij van ons houdt? Eigenlijk nergens om en dat is de mooiste liefde die er is. Hij houdt van ons, omdat Hij van ons houdt.
Eerst maakt Hij de man en dan maakt Hij de tuin! Daar kan die man prachtig in leven. Ga je gang zegt God met een royaal gebaar. Allemaal bomen, de hele tuin van jou. Pas op voor die ene boom, de boom van goed en kwaad. Eet daar niet van, want dan word je doodongelukkig. Het is prima als je naar die boom kijkt, aanraken ook, maar alsjeblieft, eet er niet van. En zo gebeurt het!
Het staat er zo in de bijbel: God, de Heer, had de mens dus naar de tuin van Eden gebracht. De mens moest voor de tuin zorgen en erop passen. 16God zei tegen de mens: ‘Je mag eten van alle bomen in de tuin.17 Maar niet van de boom die je leert wat goed is en wat kwaad is. Als je van die boom eet, zul je sterven.’
Maar die man…, die heeft een medemens, iemand net als hij nodig. Een tegenover en een maatje tegelijk. En dan maakt God de vrouw. Ze maken elkaar zielsgelukkig, man en vrouw. Ze weten en voelen, dat God, de Heer hen heeft gewild met alle liefde. En als je zeker weet, dat er van je wordt gehouden, hoe veilig ben je dan! Zo staat het er ook: de man en de vrouw waren naakt en ze schaamden zich niet.
Schamen? Waarom zou je je schamen! Als je zeker weet, diep vertrouwt, dat God van je houdt, dan hoef je je toch ook niet onzeker te voelen over iets van je zelf? Of je er wel leuk genoeg uitziet? Het heeft iets van die heel jonge kinderen die in de zomer in de tuin spiernaakt aan het spelen zijn. Ze zijn zich niet bewust van hun naaktheid, van of je zelf misschien vindt dat je er gek uitziet of dat een ander het vindt. Ze kennen nog niet de vraag “hoe heurt het eigenlijk….” en dus ook de vraag “hoe heurt het eigenlijk niet?” Ze hebben nog niet geleerd hoe je onzeker kunt worden en hoe je dan merkkleding aan kunt trekken of een streepjespak waardoor iemand anders je misschien wel een hele meneer vindt. Onbevangenheid.
En dan komt er een slang. Die slang zegt tegen de vrouw: weet je wel zeker dat God echt van je houdt om wie je bent? Zou er echt zo’n God zijn? Zou God zó zijn? God heeft zeker tegen jou gezegd dat je van geen enkele boom in de tuin mag eten….. Pas maar op, Hij is knap streng. Je denkt misschien wel dat Hij van je houdt, maar zo zit het niet in dit leven, zo simpel en eigenlijk zo puur kan het niet zijn….
Wel, de vrouw springt in de verdediging. Die zegt: ‘Nee,’ zei de vrouw. ‘We mogen de vruchten eten van alle bomen, 3 behalve van de boom in het midden van de tuin. Als we van die boom eten, of hem alleen maar aanraken, zullen we sterven. Dat heeft God gezegd.’
Kijk, slangen hebben maar een klein gaatje nodig om een klein beetje gif naar binnen te spuiten. …. Het is nu al gelukt om het vertrouwen dat God zo maar, nergens om, alleen omdat Hij van je houdt, te doorbreken. Want God heeft niet gezegd, dat je die boom niet mag aanraken….. Alleen maar dat je er niet van mag eten.
Wel, zegt de slang, God weet dat als jullie wél eten, dat je ogen opengaan en dat je kennis zult hebben van goed en kwaad. Je zult dan als de goden zijn…..
Kennis van goed en kwaad, je ogen die opengaan. Het betekent dat je naar je zelf en naar anderen gaat kijken met oordelende ogen. Wat doe jij? Wat doe ik? Hoe zie jij eruit, hoe zie ik eruit? Wie van ons is er beter? Wie is er minder? Wie van ons is de beste? Wie de slechtste? Wie de eerste, wie de laatste? Wie de mooiste, wie de lelijkste? De blankste, de zwartste? De onschuld, de onbevangenheid verdwijnen. Het naïeve vertrouwen dat er van je wordt gehouden om wie je bent en dat het goed is dat jij jij bent en die ander een ander verdwijnt als je kennis krijgt van goed en kwaad.
Hun ogen gaan inderdaad open en dit gebeurt er: Toen gingen hun beiden de ogen open en merkten ze dat ze naakt waren. Daarom regen ze vijgenbladeren aan elkaar en maakten er lendenschorten van. Onbevangenheid weg, schaamte en onzekerheid.
En nu maak ik de overstap naar Marcus. Op een dag komen er vaders en moeders en die dragen op hun armen hun kleine kinderen. Ze komen naar Jezus toe. Waarom doen ze dat? Misschien hebben ze wel gehoord wat er kort voor dit verhaal is gebeurd. Eén hoofdstuk hiervoor zijn de leerlingen van Jezus met elkaar aan het discussiëren over wie van ons is nu de belangrijkste, de meest waardevolle. Jezus gaat daar op een verrassende manier op in, op die discussie. Hij zegt dan dit: ‘Wie de belangrijkste wil zijn, moet zichzelf op de laatste plaats zetten. En hij moet alle anderen dienen.’ En Hij doet vervolgens iets verrassends: 36 Jezus zette een kind midden in de groep. Hij sloeg zijn arm om het kind heen en zei: 37 ‘Als je bij mij hoort, dan moet je juist voor de minst belangrijke mensen aandacht hebben. Zoals voor zo’n kind. Want wat je voor de minst belangrijke mensen doet, dat doe je voor mij. En niet alleen voor mij, maar ook voor God, die mij gestuurd heeft.’
Die ouders moeten hebben gehoord en hebben gevoeld, dat in Jezus de goedheid van de Schepper woont. De goedheid van het begin, van zoals het bedoeld is. Sterker nog, dat je bij Jezus misschien als mens wel weer kunt leren of beter nog, kunt krijgen, kunt ontvangen, dat blinde vertrouwen dat er van jou wordt gehouden om wie je bent. Iets van die puurheid weer terug! Afleren om de hele tijd na te denken over ben jij goed, ben ik goed, ben jij beter, ben ik minder, doe ik het wel goed genoeg, doe ik het niet genoeg. Aanleren, ontvangen dat God jou met enorm liefdevolle ogen aankijkt en blij is met jou en wie jij bent. Van jou houdt. Waarom? Omdat Hij van jou hóudt.
Die ouders willen graag dat Jezus hun kind aanraakt. Er staat van Jezus vaker dat Hij mensen aanraakt. Op een zeker moment raakt Hij iemand aan die een gevaarlijke huidziekte heeft. Daarmee laat Hij diegene letterlijk en figuurlijk voelen: jij als mens, met al je kwetsbaarheid, jij bent de moeite van het aanraken waard. Ik heb in de gehandicaptenzorg gewerkt. Vaak kun je daar met ernstig gehandicapte mensen niet met woorden praten. Met lichaamstaal wél. Je kunt een ander laten voelen, dat je hem of haar ziet als medemens. Zoals we ook weten uit onderzoek dat kleine kinderen groeien als mens als ze liefdevol worden geknuffeld en aangeraakt. Eigenlijk is de voelbare boodschap van zo’n aanraking: jij mag er zijn. Dat willen die ouders graag aan hun kinderen meegeven. Dat hun kind er mag zijn en ze willen graag dat de man, Jezus, in wie God zó aanwezig is hen dat ook laat voelen. Terug naar hoe je bedoelt bent, het onwankelbare vertrouwen, dat er van jou wordt gehouden om wie je bent. De schaamte voorbij, het vertrouwen herwonnen.
De leerlingen straffen en blaffen die ouders af. Foei! Kan niet, mag niet! Je denkt toch niet dat onze Meester tijd heeft voor dit soort gedoe. Hij heeft wel belangrijker dingen en belangrijker mensen om mee te praten. Foei! Kan niet, stel je voor dat die kinderen niet zindelijk zijn en onze Meester een beetje onder hun drek komt te zitten. Foei, kan niet, een paar zijn al zo groot die kunnen al praten. En die kleintjes leven dicht bij hun hart, die zeggen gewoon wat in hen opkomt. Stel je voor, straks zeggen ze iets heel onfatsoenlijks tegen Jezus, of iets raars. Zoiets als “wat hebt u een raar baardje”. Of iets spontaans als “ik vind U heel erg lief, Jezus….”
En Jezus ziet dat gebeuren en dan staat er in het Grieks een woordje dat zoiets als “gisten” betekent. Hij gaat heilige verontwaardiging voelen. Het komt écht van binnenuit, het borrelt van ontroering en kookt van verontwaardiging in Hem. Zijn er een aantal mensen, die hun kinderen het onbevangen vertrouwen in Gods goedheid willen geven, staan zijn eigen leerlingen dat in de weg.
Laat – afete staat er in het Grieks – de kinderen bij me komen! Dat is een bijzonder woord, in het Grieks. Het betekent zowel laten, loslaten als vergeven. Daar zit veel in, dat juist dít woord hier staat. Het zegt om te beginnen dat Jezus dezelfde hartelijke liefde van de Schepper heeft naar mensen. Kleine kinderen, wélkom! Blij met jullie, fijn dat jullie leven. Ga, leef, durf het, schaam je er niet voor dat je mens bent, maar wéés dat juist. Heb het geloof, het vertrouwen, dat God, mijn Vader, je het leven voluit gunt! Laat ze bij me komen! Welkom, altijd welkom!
Het zegt ook dit. Altíjd welkom. Als je gaat leven, ga je fouten maken. Ga je dingen doen, waar je later spijt van krijgt. Ga je dingen zeggen, waarover je je achteraf schaamt. Als klein kind spuug je misschien over het kleed van Jezus heen, als groot mens maak je vuile handen en rijd je soms scheve schaatsen. Schaam je nooit om bij me te komen.
Want dat is het misschien ook wel, waarom die ouders hun kinderen bij Jezus brengen. Ze kennen ook de verhalen van Jezus die contact zoekt met allerlei mensen die klem zitten in hun leven. Vaak ook nog door eigen schuld. En telkens weer horen ze verhalen over Jezus dat Hij die mensen niet afwijst, maar met een heel open vorm van liefde benadert. Zó open, dat die mensen weer uit de put komen, uit de problemen en hun leven weer een nieuwe kans krijgt. Die ouders weten zelf ook wel, dat het ieder mens kan gebeuren…, klem zitten, vastlopen. Sommigen van die ouders weten het vast wel uit ervaring. Weten dus ook wel, dat je kind later ook best heel stom kan gaan doen. Hoe belangrijk is het dan dat je ook dán het vertrouwen hebt dat er van jou wordt gehouden om wie je bent.
En die ouders krijgen dus het gelijk van God en Jezus aan hun kant. Laat – afete – ze bij me komen. Altijd. En laat ze dat vertrouwen in God en Mij nooit kwijtraken. En, alsjeblieft, grote mensen, kleine mensen, raak dat vertrouwen niet kwijt. Vooral grote mensen lopen dat gevaar. Hoe kijk je tegen jezelf aan? Tegen je leven? Tegen dat van anderen? Ben je meer geslaagd dan een ander? Minder? Waarom dan? Omdat je meer verdient? In een mooier huis woont? Een maatschappelijke carrière hebt. Maar leef je nog bij je hart, uit je hart? Nog dichtbij je zelf? En hoe kijk je naar andere mensen? Wie vind je écht belangrijk? Wat vind je echt belangrijk? Snap je het wat, als Jezus een kind in het midden zet en zegt die is echt belangrijk? Snap je het dat Hij daarmee ook jou bedoelt omdat Hij van je houdt om wie je bent, om je naakte zelf en niet om je aangeklede zelf?
Je kunt het niet ontvangen, het Koninkrijk, zegt Hij als je dat niet doet als een kind. Dat heeft opnieuw met die liefde te maken. Het beste dat ons kan gebeuren is dat we durven en kunnen ontvangen, dat er mensen zijn die van jou houden om wie je bent. Dan hoef je je niet anders voor te doen dan je bent. Dan kun je naakt jezelf zijn, zonder je te schamen. Het allerbeste dat je kan overkomen is dat je durft te vertrouwen dat je Schepper, onze Schepper, tegen jou, tegen u, tegen mij zegt: Ik geef om jou om wie jij bent. Overgeven is dat, in zekere zin. Jezelf toevertrouwen en ontvangen dat het écht zo is. En dat gaat Jezus dus doen: die kinderen dát meegeven. En eigenlijk is de doop daar precies ook het teken van: jij mens, jij hoort bij Mij. Ontvang mijn liefde. Voor nu en een heel leven lang. Mijn naam voor altijd verbonden met jouw naam.
Zegenen, in het Latijn is dat een prachtig woord: bene-dicere. Wél spreken. Goede en positieve dingen zeggen: Goed dat jij er bent, fijn dat jij het leeft. Durf het, ga leven in mijn Naam en verlies nooit het vertrouwen dat Ik om jou geef om wie jij bent. Durf altijd bij me te komen, zoals een klein kind dat lacht. Zoals een klein kind dat blèrt en naar zijn vader en moeder rent. Zoals een klein kind dat zijn ouders er misschien wel onderkotst of iets raars zegt. Kom!
En als Jezus dat heeft gezegd neemt Hij de kinderen in zijn armen en zegent hen door hun de handen op te leggen. Amen