Lieve mensen van onze Heer Jezus Christus,
Abram. Hij heet hier nog Abram. Pas later gaat hij “Abraham” heten. Vader van een groot volk, betekent dat. In de bijbel hebben mensen vaak een naam die iets zegt over hun levensbestemming.
Abram is al oud als hij op pad gaat met zijn oude vrouw Sara. Abram zegt dat hij een stem heeft gehoord van een onzichtbare God. Dat die hem naar een beloofd land zal brengen, waar het leven goed is. En dat hij veel kinderen zal krijgen. Die belofte. “Dat belooft wat…..”
Als er één ding hoort bij het geloof van Israël, dan is het de hoop. Op deze wereld anders, beter, liefdevoller, eerlijker verdeeld, groener, geen discriminatie, geen ziekte. Zeg maar: het visioen van Openbaring 21, een vernieuwde hemel, een vernieuwde aarde. Zeg maar: I have a dream, van Martin Luther King. En Abram, die heeft díe stem gehoord en hij gaat op pad naar dát land.
Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren. Het is een heel lange weg en moeizame weg en het lijkt wel alsof deze droom net als de meeste dromen niet gaat uitkomen. Het lijkt op een bepaalde manier onmogelijk en nooit echt te bereiken. Dat belooft wat…, een hoop ellende en een hoop onzekerheid.
Als ik vanavond wat bestel bij Bol.Com dan beloven zij, dat het product morgen of maximaal overmorgen bij mij thuis is. Als ik bij de Jumbo in de rij sta en ik ben de 4e in de rij, dan openen ze een nieuwe kassa, want dan hoef ik niet zo lang te wachten. Het meest lastige is misschien nog wel dat we soms moeten wachten in ziekenhuizen. Soms zijn er wachttijden, een paar weken, langer…. Soms moet je wachten op uitslagen. Dat maakt onzeker en heel zwaar te verdragen.
Dat doet iets met ons, met ons vermogen om het uit te houden met onzekerheid, met niet weten waar je aan toe bent. Wij zijn erg van “alles onder controle” en het liefst zo snel mogelijk zekerheid. Dat maakt ook dat we het misschien in toenemende mate wel moeilijker gaan vinden om om te gaan met onzekerheid. Met wachten zonder dat je weet hoe het afloopt. Misschien ook wel met dat het langere tijd duurt voordat je zekerheid hebt of dat iets is opgelost. Soms heb je geen snelle zekerheid, geen snelle controle. Moet je het misschien wel meer hebben van “vertrouwen” dat het goed komt zonder dat je precies weet wanneer en hoe. Vertrouwen is een ander woord voor geloven. En dat brengt me terecht opnieuw bij Abram.
Abram krijgt een belofte van een land en veel kinderen. Dat belooft dus wat, maar niet met de snelheid van Bol.com. Als Abram aankomt in het land, dan is er een probleem. Dat belooft nog wat… Er is hongersnood….. Dat is een forse tegenvaller. Daarom gaat hij met zijn vrouw Sara én met neef Lot erbij naar Egypte. Dat is direct ook al iets van het leven Abram. Zelf heeft hij geen kinderen, maar hij ontfermt zich over zijn neef, Lot. Zijn broer Haran is vrij jong gestorven en Abram adopteert Lot. Het leven gaat lang niet altijd over rozen…..
Maar goed, Egypte dus. Daar blijven ze een tijdje en dan gaan ze – met veel complicaties – terug naar het beloofde land, waar er inmiddels meer te eten valt. Maar het houdt ook niet over. Misschien iets over de geografie van Israël. Het land wordt van noord naar zuid doorsneden door een grote bergketen. Daar is het land helemaal niet vruchtbaar. Alleen in de Jordaanvallei, daar is het vruchtbaar. En de herders van Abram en Lot krijgen mot met elkaar, eigenlijk gewoon omdat er te weinig gras is voor hun schapen en te weinig water.
Dat belooft wat….. Voor je het weet heb je ook nog gedoe in de familie. Heb je al geen kinderen, heb je een aangenomen zoon, dreig je daarmee ruzie te krijgen. Ze besluiten in goed overleg, om erger te voorkomen, dat ze uit elkaar gaan, Abram en Lot. Lot kiest voor de vruchtbaarheid, Abram gunt hem de keuze…… Daar zit iets heel genereus in van Abram, een oom die zijn neef het goede gunt, een soort bonusvader die zijn kind de eerste keuze gunt. Kies jij maar, jongen…. Ga jij maar naar de Jordaanvallei.
Ook herkenbaar. Het leven is zelden zonder hindernissen. Je kunt een collega treffen op je werk met wie het lastig werken is. Soms kiest hij of zij een andere baan, soms ook niet en jij ook niet. En dan moet je het maar wél met elkaar zien te rooien. Soms heb je mot in de familie. Krijg je van alles en nog wat naar je hoofd en voelt het onrechtvaardig….. Blijf je elkaar zien? Verdraag je? Vergeef je? Zoek je een modus om met elkaar te blijven omgaan? Familie kies je niet uit……. Je bent en blijft familie van elkaar. Net als hier in de kerk. Sommige mensen, daar kun je goed mee, andere minder. Hoe doe je dat? In zekere zin ben je ook familie, kinderen van dezelfde God. Maar met het ene broertje gaat het net wat makkelijker dan met het andere zusje. Wat doe je? Elkaar opzoeken, wat vermijden? Wat is wijs? Blijkbaar is het hier wijs dat Abram en Lot wat uit elkaar gaan… Voor een tijdje.
Het bijzondere is, ik blader even door, dat als Lot zwaar in de problemen komt in Sodom en Gomorra, dat Abram hem wél te hulp schiet. Het is toch je familie….., je bent toch verbonden. Of is het ook nog iets anders? Speelt misschien óók mee die droom van God, die stem van God. Dat je wél om je broer, om je neef, om je medemens blijft geven. Een extra stap zet naar die ander. Je andere wang toekeert in plaats van zelf hard uithaalt.
Want die droom komt wél weer tot Abram. Met die belofte…. Kom, doorkruis het land en je zult heel veel kinderen krijgen, zoveel als er stofdeeltjes op de wereld zijn…..
Het is een vreemde manier van hoe God zijn belofte waarmaakt. Dat belooft wat! Zeg maar het visioen van Openbaring 21, deze wereld nieuw, hersteld. Deze wereld helemaal nieuw, de droom van Martin Luther King…. Maar die gaat dus dwars door onze mensengeschiedenis heen. Met onze sterke kanten en onze minder sterke kanten. Met onze mooie karaktertrekken en onze moeizame karaktertrekken. Met onze ruzies en onze verzoeningen, met onze liefde. Met wat we tegenkomen op ons pad aan mooie dingen en zware dingen. Eigenlijk is dat ook de – ik neem even een zijstap, maar het is een hoofdweg – betekenis van de komst van Jezus en zijn geboorte. Die duikt helemaal als mens in ónze geschiedenis. Ontmoet zieken, gaat naar feesten, ontmoet liefde, ontmoet haat en zo trekt God met ons op. Zo speelt Jezus een rol in onze geschiedenis en spelen wij een rol in zijn geschiedenis.
Inmiddels zijn er talloze kinderen van Abraham geboren. Ik laat even de ingewikkelde discussie achterwege dat ook Moslims kinderen van Abraham worden genoemd. Waar we het me nu omgaat is dat christenen kinderen van Abraham worden genoemd en dat er 2,3 miljard christenen op deze wereld zijn. Dat zijn inmiddels heel wat stofjes….. En al die 2,3 miljard christenen proberen met vallen en opstaan in hun leven er wat van te maken. Net zoals wij dat hier ook doen in onze wijk. Ook nu we hier ter plaatse wat aan het worstelen zijn met problemen met bezuinigingen. Maar dat zijn maar beperkte problemen. Onze eerste zorg is toch eerst je dagelijks leven, je familie, dat wat mooi gaat, maar ook wat wij moeilijk vinden, waar je onzeker van wordt. Van die tegenslag waarvan je denkt “dat belooft wat……” En dat klinkt dan negatief. Van dat gedoe in je familie, op je werk waar je voor de keuze staat: verdraag ik dit, houd ik het uit? Van die onzekerheid over ziekte, die niet zomaar over is en wie weet gaat het wel langer duren dan een jaar. Geen controle dus….. Houd je wel vertrouwen dat je op de één of andere manier er doorheen wordt geholpen?
Het verhaal van Abram is het verhaal van de lange adem…. Het verhaal dat God bij je is en je wil inspireren. Als het mooi gaat! Maar ook als het moeilijk wordt. Dat ergens dus die stem van God zegt “ik beloof je écht wat”. Ik zal je nooit laten gaan. Niet in tijden dat het mooi is, niet in tijden waarvan je denkt “nou, dat belooft nog wat…..”. Laat je blijven inspireren….. En als jij het een tijdje niet meer kan, kijk dan om je heen, dan zijn er weer anderen die je ondersteunen. In die zin is het nu mooi, om te zien hoe het stokje wordt overgedragen, vandaag. Mensen die hun best hebben gedaan, hier een steentje bij te dragen en dat naast hun privésituatie deden waar soms van alles en nog wat speelde. En anderen die het nu weer overnemen. Om hier op deze plek het verhaal van de hoop, de stem van God, die met ons dwars door onze mensengeschiedenis meetrekt gaande te houden. Dat belooft wat!