Zondag 10 september is er een feestelijke dienst, een doopdienst. Er zal een jongetje gedoopt worden. Noud Brink, de zoon van Klaas Henk en Marjan Brink.
Doopdiensten zijn altijd een beetje anders dan anders. Er heerst een andere sfeer. Nieuwsgierig, spannend, vol emoties. Spannend voor de doopouders vooral. En voor diegene die het kindje mag komen binnendragen. Meestal familie of iemand anders die dicht bij de doopouders staat. Misschien de moeder of de vader van 1 van de doopouders. De oma die met ingehouden emotie het kindje overhandigt aan haar kinderen, die op hun beurt het kind weer vol liefde bij God komen brengen om het te laten zegenen en te dopen. Deze keer mag trotse grote broer Thijs z’n broertje naar binnen dragen. Stoer hoor, ook wel een beetje spannend eigenlijk. ‘Als ik hem maar niet laat vallen’ zal echt wel even door zijn hoofd spoken.
De gemeente die verwachtingsvol uitkijkt naar de dopeling: “ draagt het kindje een doopjurk’…?
De dominee die met het doopwater het hoofdje van het kindje mag besprenkelen en de doopformule mag uitspreken “Ik doop u in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest”.
Iedereen gelooft op zijn eigen manier, en ik persoonlijk denk dat geen enkele manier fout is. De één gelooft vanuit een vast en zeker weten, de ander heeft meer een hopend geloof. Maar allen delen we dezelfde gemene deler: de liefde. De liefde van en voor God, de liefde voor elkaar, voor dit kleine mannetje dat zal worden gedoopt. De doop die alles te maken heeft met hoop, geloof, liefde en vertrouwen. Juist op God in deze moeilijke tijden. Hoe ‘gemakkelijk’ is het voor ons om te geloven in dit gedeelte van de wereld waar we het zo goed hebben. Hoe moeilijk moet het zijn om te geloven in liefde en geluk als jouw huis afbrandt, in een modderstroom wordt meegesleurd of erger.. Het is goed om stil te staan bij het verdriet en de pijn van onze medemens, voor deze mensen en hun familie te bidden. Helpen waar mogelijk is. Maar we mogen ook best stilstaan bij de geluksmomenten die we zelf ervaren en daar dankbaar voor zijn. Soms zie je ze misschien niet en is het maar iets kleins wat later groots blijkt te zijn.. De oerhollandse schapenwolkjes of juist een zonovergoten dag, de grote blauwe maan, de sterren of zomaar een groet of een kus van iemand. Dankbaar omdat we hier geboren zijn en in vrijheid ons geloof kunnen belijden.
Zondag zijn we samen in de kerk om de doop te vieren, te zingen, te luisteren. En of je nu gelooft of niet je bent dan op gezegende grond, want God zal in ons midden zijn. Hij heeft het zelf gezegd: ‘Waar twee of drie vergaderd zijn in mijn naam, daar ben ik in hun midden’.
Prachtig toch.