Bericht uit Taizé: Leven als God in Frankrijk.
Bericht 1: alzo lief heeft God de hele wereld….
Inmiddels zijn we bijna 48 uur in Taizé met z’n achten. En allemaal een beetje gewend, zowel de mensen die hier voor het eerst zijn als de mensen die hier al vaker zijn geweest. Gewend waaraan? Aan dat hier al heel lang iets bijzonders gebeurt. Op verschillende manieren. De allereerste is misschien wel dat de “hele wereld” hier rondloopt. Wat ik tot nu toe tegenkwam is: Oost-Timor, Ivoorkust, Argentinië, Duitsland, Zwitserland, Frankrijk, Nederland (veel, het is de Nederlandse week), Finland, Zweden, China, India, Colombia, Spanje, Italië, België, Bali en niet te vergeten mijn Roemeense slapie. En ze zijn allemaal naar een heuvel in Frankrijk gekomen waar jaarlijks 10.000en jongeren samenkomen en waar 80 jaar geleden alles uitgestorven was. Letterlijk, want alle mannen in dit gehuchtje waren afgeschoten in de WO 1. Daarover een volgende keer.
Maar nu dus: heel de wereld komt samen. Zo verschillend als we zijn, nogal kleurrijk, zal ik maar zeggen. Gods Geest kent blijkbaar geen grenzen, ook niet als ze door mensen samen zijn gemaakt. Vanochtend werd dat heel duidelijk: we vierden (dat doe je hier bijna iedere morgen) samen het avondmaal en deelden brood en wijn als tekenen van Christus hartelijke liefde. Prachtig, prettig chaotisch, goed geregeld ook en er is voor iedereen plek, die maar wil. Christus maakt geen onderscheid tussen rang/stand/kleur/grens. Mooi, die Heer van ons! Soms ook letterlijk onnavolgbaar, althans, we hebben het er vaak moeilijk mee om Hem in de praktijk te volgen.
Daarna gaan we dan ontbijten. Deel je op een andere manier het brood. Brood eet je hier bij het ontbijt, lunch en avondeten. Avondeten en lunch zijn ook een “warme hap”. Laat ik het zo maar omschrijven. Ze verdienen er geen Michelinster mee en de angst voor overgewicht door het eten kun je hier ook gerust loslaten. Het eten is sober, de samenstelling niet zoals in een kookboek, de combinaties wat wonderlijk. Maar laat ik ophouden er grappen over te maken: het brengt terug tot iets heel basaals. Als je met mensen van over de hele wereld – 1e, 2e, 3e – samenkomt dan realiseer je je dat God dat niet kent: 1e, 2e, 3e. Er is maar één wereld, die Hij geschapen heeft voor ieder mens en waar Christus voor is gekomen.
Met het sobere eten komt iets naar voren van de wijze uitspraak van Ghandi dat de wereld groot genoeg is voor ieders behoefte, maar niet voor ieders hebzucht. Het heeft iets van Handelingen 2, de eerste gemeente, waar mensen bijdragen naar vermogen. Ik als Nederlander betaal hier meer (de hele reis kost de deelnemers uit Nederland 215 euro, inclusief reis en verblijfskosten) dan mijn Roemeense slapie. En dat slapie betaalt weer meer dan de man uit Ivoorkust. Gewoon omdat de één nou eenmaal rijker is dan de ander, het ene land rijker dan het andere en het bij Christus hoort dat er plaats is voor een ieder. Dus is het eten voedzaam, eet je niet met mes en vork maar met een lepel die bij creatief gebruik zowel mes als vork als lepel is. En iedereen krijgt evenveel opgeschept en als er wat over is, dan deel je dat met elkaar. Althans, er zijn sommigen die soms net wat meer trek hebben dan anderen en die kunnen als er over is nog een keer extra opscheppen.
En sta je in de rij op je beurt te wachten totdat je eten opgeschept krijgt door allemaal vrijwilligers. Waarbij niet de grootste betalers (wij dus) het eerst opgeschept krijgen, maar gewoon, geduld (oei, in de supermarkt heb ik dat lang niet altijd en als ik hier trek heb in eten, dan kom ik mezelf ook soms even lelijk tegen). De belangrijkste vrijwilligers zijn de jongeren – ook daarover een volgende keer; ze ontvangen hier week in week uit duizend tot tienduizend jongeren… Bizar gewoon. Ik zou er gek van worden, zij zien het als hun roeping en het maakt ze gelukkig! – en die doen dat echt top. Kortom, er gebeurt hier iets bijzonders…..