Bericht uit Taizé: leven als God in Frankrijk
Bericht uit Taizé 5: Pasen!
De week nadert z’n voltooiing. De meeste gasten blijven één week en de broeders willen de (jonge!) gasten laten proeven en ervaren wat de kern van het geloof is. Misschien wel met dít liedje: Christus, Uw Geest woont in ons, U hebt woorden van eeuwig leven.
Of anders: iedere vrijdagavond vieren ze dat Gods liefde in Christus zó ver gaat, dat Hij ons trouw blijft tot door de dood heen. Ze symboliseren dat door aan het einde van de dienst de kruisicoon op de grond te leggen. Van te voren leggen ze de jongeren – en ons daarbij – uit dat je naar voren mag komen om bij het kruis van Christus af te leggen wat je bezwaart aan het verdriet, schuld, pijn. Hieronder vind je er een foto van, uiteraard zonder dat mensen herkenbaar in beeld komen. Zeg maar: alles wat ons leven zwaar en donker en somber kan maken. En iedere keer verbaast, ontroert, verbijstert – in de goede zin van het woord – wat er dan gebeurt na de dienst: jongeren hóllen bijna naar voren. Ze gaan heel ordelijk op elkaar wachten. Ze leggen hun hoofden op het kruis en zonder allerlei dogma’s enz. weten ze intuïtief: hier moeten we zijn met onze pijn, met alles wat het leven ingewikkeld maakt. Met alles waarmee ik mijn leven ingewikkeld maak, waarmee anderen mijn leven ingewikkeld hebben gemaakt.
Ik kan er uren – het duurt echt lang, want er zijn veel jongeren en ze nemen en krijgen allemaal hun tijd – naar kijken. Ik zie jongeren die gelovig zijn, die kerkelijk zijn, ik zie jongeren die niks met God zeggen te hebben, maar hoe relatief is dat. God blijkt veel met hen te hebben, en zij meer dan ze zelf beseffen. En ondertussen zijn er ook broeders uit Taizé en collega’s van mij uit allerlei landen die klaar zitten om met jongeren te praten die daar behoefte aan hebben. Dat zijn er ook veel. Mensen raken opgelucht, tranen worden gehuild. Nou is het ook al weer ingewikkeld om het zo op te schrijven. Want het klinkt nu net als één groot tranentrekkerij. Er zijn ook veel jongeren die het niet doen, maar toch…. Er gebeurt veel. Maar daarna is ook het café weer open. Al gaat niet iedereen daar dan heen. Soms moeten dingen ook zakken, verwerkt worden, indalen….
Maar Pasen is niet alleen Goede Vrijdag, het is niet alles bij Christus neerleggen. Het is ook met Hem opstaan tot een nieuw leven. Dat gebeurt op de Stille Zaterdag. Nou ja, hier is het dus echt iedere week stille zaterdag. Als alles duister is…., ontsteek dan een Licht in mij, dat nooit meer dooft….. Bij binnenkomst krijgt ieder een kaarsje. Allemaal hetzelfde kaarsje, even groot, even klein, want iedereen is voor God even groot of even klein. Oud, jong, kerkelijk, niet kerkelijk, zwart, geel, blank, beetje er tussenin, man, vrouw, hetero, homo en wat al. Dan klinken er blije paasliederen over Christus die opstaat uit de dood en licht is voor en in het leven van de mensen. Eén vlammetje wordt ontstoken aan de Paaskaars en dat ene vlammetje wordt doorgegeven aan iedereen. In no-time is de kerk één vrolijke, blije vlammenzee. Iedere week weer. In de diensten zélf zijn er de korte bijbellezingen over Pasen en in de bijbellezingen en in de gespreksgroepen komt ook veel aan de orde. Maar het gekke is, dat het verhaal en de symboliek eigenlijk zélf het hart zijn. Het wijst zichzelf, bijna (ik denk zelfs iedereen) iedereen snapt met haar of zijn hart wat er gebeurt in die diensten. Wie de dienst van vanavond wil zien:
https://www.youtube.com/watch?v=kjdE4hn6Knw
En met dát in het achterhoofd – en meer nog, in het hart en het bewustzijn – verlaten we Taizé en gaan we morgen naar huis. De één naar Portugal, de ander naar Oost-Timor, weer een ander naar Roemenië en wij naar ’n Harn’barg. Het is mooi geweest. En zo heb ik geprobeerd om jullie als lezers iets te laten proeven in woorden en beelden van wat hier gebeurt. De echte kunst is nu om in de thuissituatie te leven vanuit de liefde van Christus in Harn’barg, ergens tussen Loozen en Rheeze. Ook daar is de Geest…. En allemaal lieve en vertrouwde mensen…..
