Bericht uit Taizé: leven als God in Frankrijk
Bericht 4: ze zijn hier goed van vertrouwen en jongeren voelen dat……
Dit wordt een zeer onwaarschijnlijk stukje. Ik heb jongeren uitgenodigd voor een week waarvan ik zei: “dit is gaaf, ga je mee! Je gaat leuk drie keer per dag een kerkdienst meemaken van een half uurtje. Daarnaast krijg je een bijbeluitleg waarna je met een groepje leeftijdgenoten uit andere landen over dat gedeelte en over je leven wat gaat praten met elkaar. En verder krijg je ook een taak, die je met een groepje doet. Het kan van alles zijn: eten koken, thee inschenken voor 400 mensen, wc’s schoonmaken, kerk zuigen. Daarnaast heb je ook tijd om rustig tot jezelf te komen, plezier te maken met andere jongeren, veel contacten op te doen. In de avond is er een caféetje waar het gezellig is en dat half uur open is. Om half 12 ga je naar bed, op z’n laatst, want de volgende morgen zit je weer om 8.20 in de kerk. Zin om mee te gaan?”
Als ik het zo omschrijf, dan lijkt het iets heel absurds dat jongeren meegaan. Misschien moet je een beetje een loser zijn ofzo. De jongeren die ooit met me meegingen en die nu mee zijn horen niet tot die categorie. Het zijn gewone mensen, telkens weer. Of nog op middelbaar onderwijs, of vervolgstudie, sommigen aan het werk. En bijna nooit heb ik mensen teleurgesteld naar huis zien gaan. Telkens is bijna iedereen op zaterdag verdrietig omdat ze de volgende dag weggaan en er enorme banden zijn ontstaan tussen mensen. De kerkdiensten zijn voor velen een hoogtepunt. Dat is opmerkelijk. Jongeren en kerkdiensten? En van een aantal jongeren geldt ook nog dat ze niet geloven. Sommigen veel, anderen twijfelen, maar een aantal ook: niet! Hoe kan dit????????
Het geheim zit ‘m misschien wel in “goed van vertrouwen zijn”. In een vorig bericht vertelde ik al dat er een enorme openheid naar de Geest van God is. Daar vertrouwen ze hier erg op en het is verrassend wat dat voor “effecten” heeft. Veel ruimhartigheid, openheid naar elkaar, naar mensen uit verschillende volken/meningen/kerken enz. En ze zijn het als roeping gaan zien om hier jongeren op een heel open manier met geloven te laten kennismaken. Er wordt niks opgedrongen. De diensten zijn sober. Buiten en binnen staan jongeren je op te wachten met het bord “silence”. Wie in de kerk komt, is stil, gaat op z’n derrière (we zijn per slot in Frankrijk) op de grond zitten of op een bidkrukje. De broeders komen binnen, gaan ook in stilte zitten. En dan begint de muziek. Korte liederen, telkens van 2 of 4 regels. Een lied in het Latijn of Engels, Nederlands, Russisch (en dan de vertaling eronder) dat telkens wordt herhaald en meestal wordt begeleid door broeder gitarist. Nou ja, broeder gitarist, hij zit achter een keyboard en doet dan net alsof hij gitaar speelt, maar het klinkt geweldig en zorgt voor veel rust. Meditatief. Op een zeker moment is er een korte lezing in verschillende talen. En dan is het….., 10 minuten stil. Dat is misschien nog wel het meest fascinerende: tien minuten stilte. Dat is eerst onwennig en als je het wél wat gewend bent is het mooi. Je hoort je eigen gedachten, je voelt je eigen gevoelens (niet altijd prettig) en tussendoor zwermen de woorden uit de bijbel en soms waait de Geest voorbij. Het komt binnen op een bepaalde manier en al die jongeren – en de ouderen, maar ze mikken hier écht meer op de jongeren – zijn stil. En er gebeurt van alles in mensen. Er wordt veel gedeeld: chocola, muziek, verhalen, tranen, glimlachen, brood, geloof, twijfel.
Goed van vertrouwen…. Er zijn hier weinig beroepskrachten, wel 100 broeders en vrijwilligers die hier langere tijd verblijven. En de jongeren – en 35+ers op hun eigen terrein – zorgen voor alles en krijgen alle vertrouwen van de broeders om er iets moois van te maken.
Gaat dat nooit fout? Ja, het zijn net mensen hier. Maar ze doen hun uiterste best om veiligheid voor iedereen te creëren. Vandaar dat er een broeder paraat is bij iedere vorm – al is het maar een vermoeden ervan – van grensoverschrijdend gedrag.
Maar verder….. Als ik dit stukje zit te schrijven buiten de barak waar ik slaap – in de barak is geen stroom, ik zit op mijn derrière op grinttegels……. Oeps! – legt een jongen zijn mobiel in dezelfde stekkerdoos om op te laden en loopt weg. Je pakt de mobiel van een ander toch niet? Als ik terugkom bij mijn barak komt een andere jongen naar me toe en zegt dat mijn handdoek anders is opgehangen omdat hij steeds door de wind werd meegenomen. En als ik mijn mobiel kwijt ben – verder ben ik nooit iets kwijt – is die 3 minuten later gevonden door een ander en heb ik ‘m terug. In onze barak gaat het ook zo. Ik slaap met een Roemeense en Franse collega. Alle drie zijn we met onze jongeren op pad en alle drie durven we waardevolle spullen (deze laptop bijv. waarop ik het verhaaltje typ) achter te laten in de barak. We vertrouwen elkaar, waarderen elkaar en verdragen elkaar, zoals Christus ons hier allemaal aanvaardt en verdraagt. Dat geldt dus ook – ik heb oordoppen in – voor de snurkkracht 8 van mijn Franse collega. Omgekeerd word ik ook zelf iedere morgen wakker met een keel waarvan ik denk “ik kon zelf ook wel snurkkracht 7 oid veroorzaakt hebben”. Maar ook ik word hier aanvaard en verdragen…..
En alle drie zitten we dus ook met die jongeren in de kerk, 3x daags. Van allerlei landen, allerlei kleurtjes, allerlei levensverhalen. God heeft een heel kleurrijke fantasie en is erg royaal in zijn liefde.
