Berichtje uit Taizé, 2 “verwondering”
Het is net middaggebed geweest. Ik kom tijdens dat gebed te zitten naast iemand die hetzelfde liturgische, witte gewaad aan heeft als ik, als ik voorga. Een collega dus! Zijn gewaad heeft iets dat dat van mij niet heeft: een capuchon! Daar ga ik voor sparen.
Waar ik behoorlijk blank ben is hij behoorlijk zwart. Hij heeft geen boekje, dus ik houd hem het mijne voor. En samen zingen we in Frankrijk prachtige liederen over “geef vrede, Heer”. Het ontroert. De Geest spreekt vele talen en vooral de taal van de vrede. Aan het einde vraagt hij in steenkolenduits waar ik vandaan kom. Ik antwoord in steenkolenfrans dat ik uit Nederland kom. We glimlachen. Hij vertelt dat hij uit Kameroen komt en priester is. Of ik dat ook ben? Nou ja, een soort van, protestants dan. Hij dacht het al te ruiken zegt hij en dat bedoelt hij als grap. Morgen gaat hij terug. Hij wenst me de zegen van de Heer. Ik hem hetzelfde. Het Pinksterfeest is over een paar weken. Maar het is al hier.