Mijn ziel gaat niet harder dan 5 kilometer per uur. Ok, op de fiets kan ze  max. 18 kms.

Mijn ziel gaat niet harder dan 5 kilometer per uur. Ok, op de fiets kan ze  max. 18 kms.

Ik zit aan de rand van het Engelandse bos. Zojuist zijn de leden van de 30+kring het bos ingegaan in alle rust. Eén voor één – niet samen – gaan ze de meditatieve wandeling doen die ik voor ze heb uitgezet. Ze hebben er zin in! Dertigers zijn druk: ze hebben (bijna) allemaal een baan, een partner, kinderen enz. In de groepsapp van te voren was de zin te proeven. Waarom?

Ik denk omdat ze net als rabbi Eizik van Krakau dit aanvoelen: als een mens niet een uur per dag voor zichzelf heeft, is h/zij geen mens. Wie is rabbi Eizik van Krakau? Iemand uit de Chassidische vertellingen van Martin Buber. Een boek vol met mooie en diepzinnige verhalen over het leven, over wat wijs is en onwijs en over hoe God het leven al dan niet bedoeld heeft. Het verhaal van Rabbi Eizik is zo’n beetje het kortste dat erin staat en het verhaal is dus alleen die ene zin: als een mens niet een uur per dag voor zichzelf heeft, is h/zij geen mens. Dan kom je te weinig toe aan wat er in je eigen ziel allemaal leeft. Een mens heeft het nodig, ziel-zorg.

Zo zijn we gebakken. Dat vertelt ook het eerste scheppingsverhaal in de bijbel. Eerste, zijn er meer dan? Ja, er zijn er twee – voor de liefhebber: het eerste loopt van Genesis hoofdstuk 1 tot en met hoofdstuk 2 vs 4a. Het tweede begint bij hoofdstuk 2:4b. Waarom twee? Omdat de bijbel geen biologisch/historisch/natuurkundige informatie geeft over het ontstaan van de aarde en het heelal, maar omdat ze vertelt wat de bedoeling is van Gods bedoeling met ons leven als mensen. In dat eerste verhaal is dat prachtig om te lezen. We worden gemaakt aan het einde van de vrijdag, de 6e dag. Dat wil zeggen: vlak voor zonsondergang, want de dagen in de bijbel zijn net wat anders ingedeeld dan bij ons. Wij rekenen voor een nieuwe dag vanaf 00.00 uur en/of 7.00 uur als onze wekker afgaat. Als wij actief worden…, dan begint de dag! Zo niet de bijbel: de nieuwe dag begint met zonsondergang, als alles en iedereen gaat rusten. Wij worden gemaakt vlak voor zonsondergang. En dan begint de7e dag, de sabbat – zoals de Joden dat zo mooi noemen. Dat woord betekent “ophouden”. Het eerste wat een mens dus leert is “van ophouden weten” en rusten en spelen. Daar is de sabbat voor, voor spelen, elkaar ontmoeten. Eerst een avond, na zonsondergang. Dan gaan we lekker slapen en dan is er nog een hele lange zaterdag waarop mensen kunnen spelen en elkaar ont-moeten. Mooi woord, ont-moeten. Het moeten er af, net zoiets als ont-haasten. Of ont-wapenen, dat is er ook zo eentje.

Dan wordt het zaterdagmiddag/avond en gaat de zon onder en begint de eerste dag. Maar denk je dan dat we als mensen al aan de slag moeten? Nee…, eerst nog weer een avond! Dan een nacht en dan pas gaan we een keer aan de gang. Moraal van dit verhaal: het leven is een Godsgeschenk dat uitgepakt en gevierd mag worden. Meer mogen dan moeten. En vanuit het mogen…., gaan we ook nog een keer aan de slag, want de goede Schepper heeft ons ook nog allemaal vaardigheden gegeven.

Rust…, het leven als cadeau ontvangen, het is dus een levenstaak of liever gave. Het staat daarmee haaks op hoe wij, westerlingen de zin van ons leven invullen: ik ren dus ik ben. Saillant detail, of meer, bijzondere hoofdzaak: als God Abraham roept om een leven lang met Hem op te trekken geeft Hij Abraham ook al zo’n bijzonder veelzeggende opdracht mee: wandel voor mijn aangezicht. In de nieuwe bijbelvertaling is dat woordje weg vertaald, want moderne mensen zouden dat niet snappen volgens de bijbelvertalers…. Dom gedacht, lijkt me. De leden van de 30+ snappen het donders goed, die wandelen nu meditatief. Wandelen is wat anders dan rennen: dat doe je als een prestatie net zoals “je loopbaan” en wat je allemaal niet hebt bereikt in je leven. Wandelen is prestatieloos. Het wandelen zelf is het doel.  Kun je mooi tot jezelf komen en soms kom je zomaar God onderweg tegen. Of je zelf. Of allebei. Er zijn weet ik hoeveel wandelaars in Nederland en die zouden daar niet wat van begrijpen?

De titel boven dit stukje is – als ik het goed heb van Harry Mulisch. Zijn ziel wilde niet harder dan vijf km. per uur. Die van mij ook niet. Als ik fiets kan m’n ziel nét 18, maar dan nog wil mijn ziel soms even aan de kant zitten, mijmeren en peinzen. Net als de leden van de 30+ vanavond de behoefte hebben om zomaar een uur te wandelen. Als een mens niet een uur voor zichzelf heeft is h/zij geen mens. Rabbi Eiszik wist het al….

Een gedachte over “Mijn ziel gaat niet harder dan 5 kilometer per uur. Ok, op de fiets kan ze  max. 18 kms.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.