12, 1/2 jaar schoffelen op een B/Daalders mooi plekkie..
Knooi’n: pogingen wat moois van het leven te maken.
Knooi’n is een mooi woord uit het dialect. Er zit veel in. Aan de ene kant iets ontspannens: knutselen. Mijn schoonvader was er een meester in, eindeloos in zijn schuurtje aan het prutsen. En soms kwam er iets geweldig moois uit. Maar prutsen en verprutsen liggen in elkaars verlengde. Soms ging het ook finaal mis en sloeg hij zich op zijn duim, verknooide hij waar hij mee bezig was. Het is net het leven zelf….. We knooi’n wat af als mensen. In deze rubriek gaat het daar telkens opnieuw over….
Knooi’n 4: 12,5 jaar schoffelen op een B/Daalders mooi plekkie.
Zondag 8 oktober was er een groot feest in de Kamp. We vierden de belijdenis van Paul en Ellen Kapteijn én de doop van Ellen. Er was ook een klein feestje, voor mij totaal onverwacht. Ik bleek 12,5 jaar dominee te zijn in Baalder.
Toen ik ooit 36 jaar (bijna 40 dus, mooi bijbels getal) begon als dominee had ik niet van die hoge ambities. Wat schoffelen en wieden en soms wat oogsten in de tuin van de Heer. Dat vind ik stukken mooier werk dan gewoon in de tuin. Daar heb ik altijd een hekel aan gehad. Dat beeld van wat schoffelen en wieden heb ik niet van mezelf, maar van Paulus de apostel. Die omschrijft daarmee hoe hij zijn bijdrage ziet samen met anderen. Het is de tuin van God, wij mogen daar met plezier in werken. God zorgt voor de opbrengst, dat is aan Hem. Het is per slot zijn tuin. Ik weet na al die jaren nog steeds niks beters. Vreugde dat ik dit nog steeds mag doen!
Er zijn tijden geweest dat ik ambitieuzer werd dan alleen “de schoffelaar en wieder”. Is dat een mannelijk trekje, hebben vrouwen dat ook? Carrière maken, mooie gemeente creëren? Dominees hebben de vreemde gewoonte om over “hun gemeente” te spreken. Dat is gewoon niet waar. Die is van de Heer, net als de mensen van de gemeente en ik zelf dus ook. Soms is het dan ook een leerschool om te merken, dat dingen, de kerk, helemaal niet van jou afhangen. De tijd die ik nu predikant ben is in dat opzicht onderdeel van die school. Zolang ik dat ben is de kerk in ledental aan het achteruit gaan in West-Europa, Nederland ook. Dus ook op de plekjes waar ik werkte en werk. Dat zet me ergens prettig pijnlijk op de plek. Je kunt nou wel denken dat het jouw kerk is en dat door jouw handen enz. alles gaat bloeien, forget it!
Dat werd me onlangs ook weer duidelijk. Zo: vorige week was ik in Aalten in het “Oosterkerkhuis” om daar een schilderij aan te bieden van de oosterkerk, want zo heette de kerk eerst. In 1969 gingen mijn vader en moeder (ik dus ook) verhuizen van Aalten naar Baarn. Mijn vader was in Aalten zo’n 6 jaren predikant. Bij zijn vertrek kreeg hij een schilderij van…, de Oosterkerk. Wat een joekel van een kerk was dat. Onze eigen Höftekerk kan er met gemak een dansje in doen. Ik weet nog dat de kerk bomvol zat en ik als ventje van vijf naast mijn moeder. Mijn vader stond op de kansel en zag dat ik het mijn moeder knap lastig maakte en dat ze me niet onder controle kreeg. Toen voegde mijn vader in de preek dit in: “en nou maakt het helemaal niet uit of je Jan, Piet, Klaas of WIM!!!!! heet….” Ik schrok me de bulten. Jaren later op mijn dertigste ging ik er zelf een keertje voor. Ik was vijf minuten onder de indruk, zó bizar groot was die kerk. Toen was het nog behoorlijk gevuld met mensen, het was rond 1992. En nu is de kerk huis geworden voor kwetsbare mensen. Dat was het natuurlijk altijd wel, juist dat. Maar gekerkt wordt er niet meer, gewoond wel. 22 appartementen voor ouderen die het allemaal niet zo goed meer weten en die steun nodig hebben. Ook dat lijkt natuurlijk een beetje op de functie van kerk: mensen die het allemaal altijd niet zo goed weten en wat steun kunnen gebruiken. Maar nu dus anders. Kun je nagaan hoe groot die kerk dus is, 22 appartementen én dan nog een open ruimte waar het orgel nog ‘hangt” en de kansel waar mijn vader mij tot de orde riep – kanselmisbruik 😊 – . En nog twee gezamenlijke huiskamers, keuken en nog meer….
Het is weer zo’n teken aan de wand zoals we hier ook meemaken met de Hessenwegkerk: minder mensen komen, kerken sluiten. En natuurlijk doen we ons stinkende – soms letterlijk – best om goed te schoffelen, maar er groeit gewoon minder. In Afrika en Azië bloeit de tuin van de Heer dat het een lieve lust is. Het is ze van harte gegund! Hier is het de kunst om onze plek (ik de mijne dus ook) te weten. Je leven hangt niet af van succes, het is jouw project niet, bij tegenslag gewoon doorschoffelen en soms met wat weemoed omkijken. Maar niet te lang, want dan zie je/ik niet meer wat voor mooie plantjes er wel degelijk blijven bloeien. Zoals met Paul en Ellen! Als je het hebt gemist, gun jezelf dan even https://www.youtube.com/watch?v=8UYsHVMpihI
Baalder is na 12,5 jaar nog altijd een daalders plekje in de wereldwijde tuin van de Heer.