Afgelopen weekend is in onze wijk Baalder op alle adressen een brief bezorgd namens het Baalder Noaberschap. Dat is een gezamenlijk initiatief van de Gereformeerd vrijgemaakte Wijkgemeente Baalder én de Protestantse Wijkgemeente Baalder. De bedoeling is dat iedereen in Baalder een beroep kan doen op het noaberschap als je bepaalde dingen zelf (even?) niet kunt: boodschappen doen, ict-vragen, moeilijke formulieren invullen, heg knippen, voorgelezen worden enz. Ruim 200 vrijwilligers hebben zich in korte tijd aangemeld om wel wat voor hun buurtgenoten te willen doen. Super!
Die vrijwilligers komen nu vooral uit de beide kerkgenootschappen. Maar er zijn ook mensen die geen lid zijn van een kerk en zij doen uiteraard ook voluit mee. Dat is het allermooiste: uiteindelijk zijn we op de wereld om elkaar te helpen, ongeacht afkomst, religie enz. Gewoon omdat we méns zijn, samen mens zijn! In dit geval heel dichtbij: in je eigen wijk!
Let op 200 vrijwilligers! In amper een maand tijd meldden zich zóveel mensen aan en nog enthousiast ook! Is dat nu toeval? Of heeft het wellicht ook iets te maken met de tijd waarin we leven: crisis, althans…, de welvaart neemt af.
Een groeiend aantal mensen (meer dan 7%!) is inmiddels werkloos. Vooral mannen boven de 45 raken op dit moment hun baan kwijt. Eerlijk gezegd: ik kom er steeds meer tegen in onze wijk. Daarnaast hoor ik ook van mensen die nog wél werk hebben, maar zich onzeker voelen: het gaat slecht met het bedrijf waar ze werken of met hun eigen bedrijf…… Hoe lang gaan ze het nog volhouden? Ik merk dat het veel met (ons) mensen doet als we in zo’n situatie terechtkomen: onzekerheid, gevoel van “nutteloos” zijn, zorgen over rekeningen die je niet kunt betalen. Opvallend is het wél om te zien hoe de ene mens heel anders omgaat met zo’n situatie dan de ander. De één wordt enorm beheerst door de zorgen, het doortrekt alles, de ander heeft zorgen, maar kan het ook wat naast zich neerleggen. Hoe ook: allebei is heel zwaar!
Nu terug naar het noaberschap. Hoewel het elkaar helpen hier in het oosten – in wijk Baalder! – nooit weg is geweest en altijd iets vanzelfsprekends heeft gehouden (gelukkig! Veel bouwvakkers hebben elkaar bijv. geholpen om een huis te bouwen! Prachtige collegialiteit en maatschap), lijkt het net alsof het door die crisis sterker wordt. Als iedereen “rijk” is, genoeg geld heeft enz. hoef je geen beroep op een ander te doen. Kan het zelfs als “zwak” worden beschouwd als je hulp vraagt: kun jij jezelf niet eens redden…..? Nu we allemaal in hetzelfde schuitje zitten – de broekriem moet worden aangehaald! – is het al stukken minder zwak om hulp te vragen! Iedereen kan wel wat hulp gebruiken. Hoe naar het ook is dat het minder gaat, er zit dus ook een positieve kant aan! Dat mensen elkaar om hulp dúrven en mogen vragen. Dat is een mooi stukje mens zijn! Het feit dat er zomaar 200 vrijwilligers zijn die “noaber” willen zijn zie ik als een teken daarvan!
Dit is naar mijn mening geen toeval. Natuurlijk spreek de crisis een grote rol,maar ik zie ook heel duidelijk Gods hand hier in.
HEM de EER!!