Knooi’n: pogingen wat moois van het leven te maken
Knooi’n is een mooi woord uit het dialect. Er zit veel in. Aan de ene kant iets ontspannens: knutselen. Mijn schoonvader was er een meester in, eindeloos in zijn schuurtje aan het prutsen. En soms kwam er iets geweldig moois uit. Maar prutsen en verprutsen liggen in elkaars verlengde. Soms ging het ook finaal mis en sloeg hij zich op zijn duim, verknooide hij waar hij mee bezig was. Het is net het leven zelf….. We knooi’n wat af als mensen. In deze rubriek gaat het daar telkens opnieuw over….
Knooi’n 6: Tesla en Taizé, Peugeot, pizza en het paard in de gang
Ik denk dat ik mede door mijn werk vaak wat een te donkere bril op heb. Veel gesprekken met mensen gaan over verdrietige, moeizame kanten in hun leven. Daardoor lijkt het wel eens alsof de wereld vooral uit problemen bestaat. In alle eerlijkheid: ik maak me ook zorgen over de toekomst van onze kleinkinderen. Die van mezelf en die van alle andere opa’s en oma’s in deze wereld. Die van hen is en van God. En wij mogen er nu wat van genieten en die goed doorgeven. Ik bedoel concreet: het klimaat en wat dat voor consequenties heeft. Ik realiseer me direct: dat is niet iets dat heel acuut is (nou????). Niet zo acuut als woningnood voor mensen die op korte termijn een woning nodig hebben. Maar toch…. En ik probeer maar een beetje te kijken wat binnen mijn kleine mogelijkheden ligt. Zoals: in mei moet onze auto naar de garage. Ik denk “valt vast wel mee, de kosten”. Ik word gebeld: 3800 euro!!!! Valt dus niet mee. Is onze niet piepjonge auto dat nog wel waard? Maar wat dan? Elektrisch?? Dat heeft wél de toekomst. Geen CO2 meer uitstoten met de auto. En dat helpt misschien weer die kleinkinderen. Van mezelf en talloze anderen over de hele wereld…. Die toch van God is enzo….
Maar die auto’s zijn verhipte duur! En die accu’s zijn ook nog niet zo geweldig dat je er al te ver mee kunt rijden. Er is een alternatief: leasen, huren dus. Voordeel: je hoeft niet een nieuwe te kopen én als je het ding inlevert lever je waarschijnlijk een auto in met een oude accu. Die zou, als je ‘m inruilt waarschijnlijk niet zoveel opleveren over 5 jaar. Maar als je ‘m na de huurperiode inlevert, dan heb je dat probleem niet. Kortom: sinds een maandje rijden we elektrisch. Kunnen we zelf letterlijk en figuurlijk een tijdlang vooruit en ook nog ok voor de kleinkinderen. Wat ik wél ingewikkeld vind: er zit o.a. kobalt in zo’n accu en dat wordt bijv. gewonnen in Congo. Door mijnwerkers die soms slecht betaald krijgen én soms door kinderen. Tsja, dat vind ik eigenlijk gewoon ontiegelijk beroerd, vooral dat laatste. Wanneer doe je het nou als mens helemaal goed? Zonder vuile handen lukt het niet ontdek ik telkens weer…. De tijd van paard en wagen (er staat een paard in mijn tuin, ja ja een paard in mijn tuin….) is al een tijd achter de rug. Ergens schrijft Prediker dat je als mens niet al te rechtvaardig en niet al te onrechtvaardig moet zijn, maar iets van het “midden”. Een spijker op zijn ingewikkelde kop!
Ik mag oppassen op mijn kleinzoons! Onderweg naar Hattem zoef ik zachtkens met muziek uit Taizé in mijn elektrische Peugeot. Rustgevende muziek, het kalmeert. Ik heb me voorgenomen iets jongensachtigs met ze te doen. Ze weten zo jong als ze zijn (7,5,2) veel over auto’s. Iedere Tesla die je onderweg tegenkomt wordt uitgebreid gegroet met “Tessssla!” Een Peugeot is geen Tesla, maar als je ‘m op de booststand zet en je trapt ‘m flink op z’n staart lijkt het wel een vliegtuig dat opstijgt. Zónder CO2 uitstoot! Ik besluit een jongensding met ze te doen: eindje toeren, vliegtuigje spelen door hard op te trekken bij de oprit Hattem bij de A50, bij de Mac een ijsje doen en weer terug. Het wordt hartelijk begroet. We stijgen op richting Heerde, genieten en gaan weer terug. Ze vinden het best mooi – weliswaar geen Tesla, maar toch niet slecht…. – alleen hun oom heeft zo’n mooi display in de auto en daar kun je tegen zeggen “google, speel eens “pizza” van André van Duin. Ja…., wacht ff, maar dat kan de auto van opa ook. En zo halen die drie lieve knuppeltjes mij met hun kinderlijk enthousiasme uit mijn zware overpeinzingen. Al blèrend over “pizza, ff wachten, pizza” en – jawel het paard in de gang kennen ze ook al! – het paard van buurvrouw Jansen en “lalalalagehaktbal” van Evert Baptist – gaan we terug richting Hattem. Gewoon ff niet zorgen maken over de toekomst van dat jonge spul maar samen met hen even heerlijk in het heden. Ergens staat ook zoiets over je niet teveel zorgen maken voor morgen, maar letten op de leliën, de vogels, de ijsjes en het paard in de gang….