In 2016 werd het boek “knielen op een bed violen” verfilmd. Heel veel mensen kennen het en ik baal van zo’n boek. Want telkens als er weer zo’n boek of film uitkomt en veel mensen kijken ernaar en praten erover wordt het beeld van de kerk weer eens bepaald: ouderwets, zwaar, achterhaald, mensen bang maken enzo. In dat boek gaat het over de Protestantse kerk, althans een klein deel van de Protestantse kerk. Maar dat kleine deel bepaalt wel het beeld van het grote deel.
Datzelfde heb ik als er veel misbruikverhalen boven tafel komen in de Rooms-Katholieke kerk. Dat is wereldwijd gebeurd en het gebeurde veel en bracht grote schade toe aan slachtoffers. Terecht dat de schade vergoed wordt – als dat al kan – en dat de schuldigen bestraft worden. Maar het is niet het hele beeld en de hele waarheid van de Rooms-Katholieke kerk. Maar de negatieve verhalen bepalen wél het beeld.
Die kerk is niet te vertrouwen….
Vorige week kwam een rapport uit van het Centraal Bureau voor de Statistiek (https://www.cbs.nl/nl-nl/nieuws/2018/22/meer-vertrouwen-in-elkaar-en-instituties). Het ging over welke instanties wél en welke instanties worden niet vertrouwd door Nederlanders. Rechters (74%) en politie (75%) worden het meest vertrouwd. Gefeliciteerd! Daar kun je blij mee zijn, als de instanties die voor recht en orde moeten zorgen veel vertrouwen genieten. Onderaan staat de pers met 31%. En…, de kerk, ook met 31%. Vanuit eigen kerkelijke kring heb ik weinig reactie gehoord. Ik weet niet waarom, maar kan wel een paar redenen bedenken. Als mens die ruim 30 jaar met ziel en zaligheid werk in de kerk had ik het gevoel dat ik een draai om mijn oren kreeg. Blijkbaar is ons beeld naar buiten bar en boos. Enige nuancering bij het beeld: in Overijssel is het beeld dat mensen van de kerk hebben in de regel wat hoger. Maar meer dan de helft is het ook niet….
In de tijd dat ik buiten de kerk werkte als geestelijk verzorger binnen de gehandicaptenzorg in Overijssel trof ik een heel aantal collega’s die zich door de kerk beschadigd hebben gevoeld. Vaak omdat ze zich ten tijde van scheiding veroordeeld voelden of bij andere cruciale situaties in de steek gelaten. Overigens, ik kwam ook mensen tegen die met veel liefde, plezier wél lid waren. Daar herken ik mezelf in. Maar het voor mij “verfrissende” was, dat ik dus de pijn zag bij mensen omdat ze zich door de kerk gegriefd voelden. En ik schaam me dan. Dat van die 50% in Overijssel zal dus vast wel kloppen.
Dan toch maar een festival….
Zaterdag a.s. vieren we in wijk Baalder een festival. “Kom, proef en leef” www.pknbaalder.nl/nieuws/heel-baalder-bruist . Het is een festival van sámen: met de wijk, voor de wijk en dat georganiseerd door de Gereformeerde Kerk vrijgemaakt, de Protestantse wijkgemeente in samenwerking met de Wijkvereniging en het Baalder Noaberschap. Er is spel, er is muziek, er is een hapje (buitenlands én binnenlands) en een drankje, er is sport, een rollatorrace en veel meer . Dat vind ik een mooie manier waarop we dus óók proberen samen (!) kerk te zijn. We proberen het door in de wijk te helpen waar we kunnen – met moestuin en schuldhulpmaatje – en als er wat te vieren valt…, dan zijn we van de partij en vieren we graag mee met iedereen. Daarmee veranderen we die beeldvorming en dat beroerde vertrouwen niet.Dat zal ons nog lang achtervolgen, denk ik. Sterker nog, van tijd tot tijd maken wij ook fouten. Maar we proberen toch maar om zo goed mogelijk door te gaan met wat bij ons hoort als kerk in opdracht van de goede grote Baas. Er zijn tussen de mensen en voor de mensen met zorg, liefde en aandacht.
