Twee koolmeesjes en veel coronakraaien
Over het omgaan met zorgen en angsten
Iemand die twee kinderen verloor, vaak last had van depressies, in een tijd leefde waarin de pest een enorme dreiging was, in het middelpunt van veel belangstelling stond en daar veel stress van had zei ooit: je kunt niet verhinderen dat sombere gedachten, angsten en zorgen als kraaien om je kop vliegen. Je kunt wel proberen te voorkomen dat ze er een nest in bouwen.
We voelen ons, denk ik, met elkaar enorm overvallen door wat het Coronavirus met ons doet. Waar we in het moderne westen bijna alles “in de hand hebben”, is dat op het ogenblik gewoon helemaal niet het geval. Je staat er bijna letterlijk mee op en gaat ermee naar bed: doe je in de morgen de TV aan op 1 dan is daar WNL en gaat het over het virus…; ga je in de avond naar bed dan is er “op 1” en het gaat over…, het coronavirus. Vragen komen op je af: ga ik het krijgen, gaan mijn geliefden het krijgen, hoeveel mensen gaan het krijgen? En overleef ik het, mijn vrouw, opa en oma, mensen in het verpleeghuis, mijn ouders van rond de 60? Kunnen die IC’s het aan? Hoe lang gaat het duren? Is het met een paar weken voorbij, paar maanden, half jaar.., langer? En vadertje staat betaalt nu de lonen door en de banken doen niet moeilijk als we onze hypotheek een tijdje niet kunnen betalen, maar hoe lang houden die dat vol? Als straks de crisis voorbij is, wat betekent dat dan voor de economie, onze banen?? Meer vragen dan antwoorden, meer onzekerheden dan zekerheden. En daarbij: de ene maatregel (je mag nog handen schudden) is nog niet voorbij of er is al een andere (toch geen handen schudden, scholen dicht, onthoud je van sociale contacten). Om 17.00 uur komt het crisisteam van het kabinet weer bij elkaar en wie weet wat er dan weer voor nieuwe maatregelen komen. En je zit thuis, uit je normale ritme. Hoe doe je dát nu? Allemaal kraaien…., ze fladderen boven je hoofd. Hoe voorkom je dat ze een nest in je kop bouwen?
In mijn tuin hangt dit vogelhuisje. Van tijd tot tijd komen er twee koolmezen langs. Ze kijken even binnen, gaan er even bovenop zitten. En dan vliegen ze weer weg. Alsof ze samen – zoals wij mensen dat doen – huizen aan het kijken zijn waar ze samen gaan wonen en een nestje gaan bouwen. Ze hebben geen coronazorgen aan hun hoofd. In de verte doen die vogels me denken aan Jezus die in zijn meest beroemde rede (de bergrede) ook iets zegt over “zorgen en bezorgdheid”. Hij kan daar geweldig inspirerende dingen zeggen over hoe je omgaat met elkaar “zoals jij wilt dat de mensen jou behandelen, doe jij dat ook met hen”. Als jij wilt dat mensen jou niet besmetten, zorg dan ook dat jij dat niet bij hen doet. Als jij wilt dat mensen jou niet in de steek laten, doe dat dan nu ook niet met hen en bel ze op….
Maar Hij zegt dus ook iets over “dat geld je op een bepaald moment niet kan helpen, als het gaat over je sterfelijkheid”. En daarbij dat zorgen en piekeren over wat er allemaal kan gebeuren, morgen, overmorgen, je levensduur niet kunnen verlengen. Zou dat wel het geval zijn, dan zou het wijs zijn om hele dagen te gaan piekeren. Maar helpt dat niet, probeer het dan vooral niet te doen. Let op de vogels, die leven in een vreemd vertrouwen, dat ze op de één of andere manier in de hand van God zijn. Zoek in de onzekerheid ergens rust bij God en probeer dag voor dag te leven, want elke dag heeft genoeg aan zijn eigen zorgen en kwaad op dit moment. Daar heb ik wel wat aan, aan dat soort uitspraken. Ik zeg dat niet omdat ik dominee ben, maar omdat ik er echt wat aan heb.
Als ik het voor mezelf probeer te vertalen in deze tweede week waarin scholen dicht zijn en er veel sociale onthouding is, dan probeer ik me de kraaien wat uit mijn kop te houden door:
A, ik ga rond de middag en rond de avond nieuws kijken. Meer niet. Ik help er anderen toch niet mee, door de hele tijd te kijken wat er in Oostenrijk, VS, Duitsland enz. gebeurt. Ik heb alleen mezelf er mee, nog meer kraaien om mijn hoofd en als ik die allemaal aandacht geef, word ik heel onrustig
B, ik neem me voor om niet te denken wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Dat weet ik toch niet. En erover nadenken levert alleen maar zorgen op. Piekeren is de verkeerde kant op fantaseren.
C, ik probeer mijn normale ritme vast te houden, ook al kom ik nu veel minder buiten. Maar dat ritme heb ik al jaren en het geeft iets van rust. Zelfde tijd uit bed als anders, gewoon werken achter mijn bureau enz.
D, Ik probeer mijn werk wél anders te doen. Meer met mensen face-time te bellen, op die manier elkaar wél te zien en te spreken
E, En als ik dan niet werk, thuis de ontspanning te zoeken en afleiding. Meer naar de koolmezen te kijken dan naar de kraaien…
F, en.., net wat langer en rustiger op mijn bidkrukje te zitten. Niet omdat ik daarmee voorkom dat het virus in mijn longen terechtkomt, maar wel omdat het een soort rust biedt waardoor het minder een nest bouwt in mijn kop. (https://pknbaalder.nl/nieuws/voor-hoe-je-dagelijks-zou-kunnen-bidden-en-de-rust-in-je-lijf-en-ziel-wat-kunt-bewaren/)
Zo probeer ik het. Wie weet hebben jullie wat aan mijn tips, maar ik ben ook benieuwd naar die van jullie….. Want het is voor ons allemaal nieuw zo…..
