Vorig jaar was het me niet gelukt, mijn jaarlijkse paar kloosterdagen. Druk, druk, druk….. Eerlijk gezegd heb ik dat het hele jaar door wat gemist. Bijzonder, hoe dat kan, dat een paar dagen zoveel goed kunnen doen. Wat dat toch is?
Al jaren ga ik ieder jaar minstens een paar dagen naar abdij koningsoord in Oosterbeek (www.abdijkoningsoord.nl). In een heel modern en nieuw klooster wonen zo’n 20 zusters en ze leven daar volgens de orde van Benedictus. Dat woord “orde” klinkt te strikt. Het is eerder een prachtige, doordachte “way of life”, waarin een aantal elementen die het leven – althans het mijne! – enorm mooi maken bij elkaar zijn gebracht. Wat dan? Wel je zit per dag zo’n 6x in de kerk (en als je wilt in de nacht om een uur of 4 nog een keer). Zeg maar, de hele dag is ingebed – in gebed – in het besef dat je van God het leven krijgt, dat je met Hem je leven mag delen en dat Hij je het goede gunt. Het zijn telkens maar korte diensten – althans de meeste duren maar een kwartiertje, sommige een half uur – en het zijn kleine rustpunten in de dag. Even op adem komen, even bij God zijn, even bij jezelf zijn. Niet eens zo heel veel gesproken teksten, maar vooral rustige zang en stilte. Een oase!
En de rest van de dag is een mooie mix van maaltijden – drie keer daags, gewoon zoals je thuis ook eet, rond 8 uur ontbijt, tussen de middag warm, rond 18.00 uur brood – wat rust én werken. Althans, dat doen de zusters, werken. Ik doe dat hier dan ook, als zij werken en het is verbazingwekkend hoe effectief dat is. Op de één of andere manier hebben ze het dagritme zó ingericht dat het in elk geval goed bij mijn bioritme past, ook qua werktijden. De zusters (en ik dus ook) werken zo’n 6 uren per dag. In die 6 uren doe ik hier meer dan thuis in 8 uren. Direct na een kerkdienst ga ik dan naar mijn kamer – iedere gast krijgt een kamer – en zet mij achter mijn computer/boek om daar aan de slag te gaan. In de drie dagen dat ik hier nu was schreef ik zomaar een paar plannen voor hoe we in onze wijk Baalder, hoe we in Hardenberg én in de wijk waar ik ook wat mag doen (Heemseresch) de komende tijd inspirerend kerk kunnen zijn. Ik maakte een hele jaarindeling én las een boek…… En ondertussen was er ook nog tijd voor wat rust, ontmoeting met één van de zusters met wie ik al jaren bevriend ben….
Dat alles in het besef van “leven met God” waarmee deze hele omgeving doorademd en doordesemd is. Misschien wordt dat voor mij nog wel het mooiste weergegeven na een verrukkelijke stilte na de laatste dienst met daarin veel teksten die over “rust, slapen, loslaten en overgeven aan God”. Het is dan zo tegen 20.00 uur (de zusters moeten vroeg naar bed voor de dienst rond 4 uur) als de priorin – de moeder overste – zich opstelt en alle zusters langs haar lopen en worden besprenkeld met wijwater als teken van Gods zegen over jou in de nacht. Gasten mogen dan ook aansluiten en ik laat me graag besprenkelen en slaap daarna als een roosje…..
Vorig jaar was ik hier dus niet. Vanwege druk, druk, druk en nog drukker. Dat is dus een valkuil. Het hele vorige seizoen was te jachtig, te jagerig. En nu ik hier weer geweest ben, merk ik hoe broodnodig dit soort “quality-time” is en hoe het ook weer een stimulans is om dit thuis – binnen de mogelijkheden die het alledaagse leven als predikant/getrouwd/vader enz. heeft – zo goed mogelijk vast te houden. Want het hélpt echt, mij althans wel, zo’n leven dat op een ontspannen manier is geordend…. Keertje proberen? www.abdijkoningsoord.nl 