Eén van deze dagen ben ik 30 jaar predikant! Wat een tijd! Als ik het opnieuw zou kunnen kiezen, dan zou ik het weer doen. Ik weet gewoon niks beters te doen…. Het voelt voor mij als vis in het water. In mijn werk vind ik waarden die ik gewoon bloedmooi vind: menselijkheid, liefde, omzien, geloof in God. Het werkt, denk ik, makkelijker als je werk hebt waarin je je thuis voelt en wat je graag doet. Dat herkennen meer mensen, weet ik. Zo ken ik iemand die in de huishouding werkt en dat met hart en ziel doet. Vanochtend lag ik in de stoel van mijn tandarts en vroeg hem – na de behandeling mét verdoving…. – wat hij zo mooi vond aan zijn werk: van betekenis zijn voor mensen, hun gebit soms écht mooier kunnen maken waardoor ze zich gelukkiger voelen en soms minder onzeker. Ik ken mensen in het onderwijs die dáár met passie werken, in de zorg…, noem het maar op. Niet iedereen heeft dat, werken met passie. Voor sommigen is werk gewoon wérk: een middel om je geld mee te verdienen. Terecht, dat is het ook allereerst, er moet brood op de plank. Ik ken genoeg mensen die héél krap zitten omdat ze géén werk hebben! Toch…, als je je werk met passie doet, gaat het ergens als vanzelf. Het werk gééft je energie naast het gegeven dat het je uiteraard ook energie kost.
Aan de andere kant…., passie heeft ook een linke kant. Als je zó vol vuur bent in wat je doet, dan loop je ook het gevaar dat je doordraaft en opbrandt. Burn-out, in goed Nederlands. Mijn werk is nooit af…, er zijn altijd mensen die ik kan bezoeken, er is altijd wel mail, app, een vergadering of anders die stapel boeken (2 inmiddels…) wel die naast mijn bureau ligt en die ik nodig een keer zou moeten lezen. Zou écht goed zijn als ik dat zou doen, zou ik misschien nog iets meer weten over God of met dat gemeentelid kunnen praten dat dat boek wél al gelezen heeft en er tegen mij over begon. En het zou ook mooi zijn als we meer met vluchtelingen zouden doen in onze wijk, maar waar haal ik de tijd vandaan….. Ik denk dat ieder die met passie iets doet dat wel herkent!
Toen ik als geestelijk verzorger werkte bij Baalderborg had ik manager Marianne. Beter kon ik niet krijgen. Zij begon iedere keer: Wim…., je moet wél binnen je uren blijven….. Bij de kerk is er in een soort predikantcao opgenomen dat je 40 uur per week moet werken. Maar…, het is dus nooit klaar. En wat soms écht aan me knaagt: al die 30 jaar dat ik in de kerk werk boert de kerk achteruit. Jaarlijks gaan er 60.000 mensen uit de Protestantse kerk. Dat zijn net zoveel mensen als heel burgerlijk Hardenberg….. En ik blijf maar – gelukkig met héél veel mensen – en ben ook nog zo dat ik kerk en God nog steeds geweldig vind en me afvraag: hoe kan ik dat nou toch een beetje overbrengen…. De andere kant is óók, dat als je telkens harder of meer gaat werken dat dat wel éven werkt, maar op den duur dus niet. Dan word je moe, minder productief, minder creatief. Ik merk dat ik op de lange termijn vaak meer doe in 40 uur dan in 50. Veertig is een mooi bijbels getal….:)
Nu heb ik ook een goede Werkgever. Hij is veel meer dan dat, Hij is een grote vriend, als een vader voor me, een moeder soms ook, de bron van mijn leven, van alle leven, tsjonge, wat is Hij al niet? Ik kan niet zonder Hem. Hij is mijn water waar ik als vis in zwem. Maar Werkgever is Hij dus ook en daar heeft Hij een mooi boek bij gedaan. Op de eerste bladzijde van dat boek wordt het werk en het bestaan van ons mensen nogal gerelativeerd. Dat is wat anders dan dat er wordt gezegd dat het niet belangrijk zou zijn, maar het wordt in juiste proporties gezet. Op die eerste bladzijde staat een prachtig verhaal over hoe we als mensen zijn bedoeld. Eerst is de Werkgever, die ook Schepper is, vooral Schepper, meer dan Werkgever!, bezig een prachtige tuin te creëren. Hij heeft bijzondere werktijden: zijn dagen beginnen als de zon ondergaat. Concreet: iedere dag begint met rust om te genieten! Dan, als de avond voorbij is begint de nacht, tijd om te slapen. Eigenlijk bedoelt de Werkgever te zeggen: het leven is allereerst een cadeau om te ontvangen! Nou ja, en dan gaat Hij in de morgen aan de gang en gedurende 6 dagen maakt Hij iets geweldig moois, een tuin, een wereld, sterren, dieren, een wereld, warm en bewoonbaar. Helemaal aan het einde, op die 6e dag, vlak voor zonsondergang maakt – zo vertelt het verhaal, dat vooral een verhaal is over de zin van ons leven, véél meer dan “hoe het precies ging….” – de Schepper dan mensen. Het eerste wat die mensen krijgen is een avond om met elkaar en de Schepper door te brengen, vervolgens lekker slapen en dán komt de eerste échte levensdag voor de mens. Het is al de zevende voor de Schepper, maar de eerste echte voor ons: een rustdag, wordt het! Wat een verrassing. Sjabbat, staat er in het Hebreeuws en als je dat vertaalt is het “loslaatdag”. Loat goan! Speel eerst, leef eerst, geniet samen, leef met elkaar….. Kun je de volgende dag wel wat gaan doen, want dat kun je ook vast – de Schepper maakt geen kneuzen, ieder kan wel wat! – , maar éérst leven, dan werken!
Kortom…, de Schepper is een prima Werkgever. Met regelmaat (!) neem ik dus rust. Die wijsheid dank ik aan Zijn boek met daarin o.a. de arbeidsvoorwaarden, die niet alleen voor predikanten zinvol zijn, maar voor ieder mens. Vooral de zaterdag (de zondag is toch een vreemde mix voor een predikant als rare en feestelijke werkdag) neem ik consequent vrij. Mail uit, app uit, s.v.p. even geen telefoon! Niemand is onmisbaar en volgens de arbeidsvoorwaarden is de zaterdag, de sjabbat de dag van loat goan! Zo wil ik nog wel een aantal jaren door…, richting de 40 jaren, dat mooie bijbelse getal!
