Ik probeer van iedereen te houden, maar vind niet altijd iedereen even aardig…

Ik probeer van iedereen te houden, maar vind niet altijd iedereen even aardig…

In mijn werk voer ik regelmatig gesprekken met mensen die met zichzelf in de knoop zitten. Je zou het “coachen” kunnen noemen, maar dan wel ook met de mogelijkheid om daarin ook het geloof een – positieve! – factor te laten spelen. Niet dat het geloof altijd ter sprake komt, maar waar het helpend is om het er wel over te hebben, daar doe ik dat uiteraard van harte. Het gaat om allerlei levensvragen: hoe ga ik verder nu mijn partner/kind er niet meer is? Hoe hervind ik mezelf na een scheiding? Wat is de zin van mijn leven? Wat ben ik nog waard nu ik geen werk meer heb? Noem maar op! Het is één van de boeiendste kanten van mijn werk, of het nou gaat met mensen binnen of buiten de kerk, want je hoeft niet bij een kerk aangesloten te zijn om met een dominee te praten. Dus….

Eén van de levensvragen die regelmatig op mijn pad komt is “wat vinden de mensen van me? Vinden ze me wel “goed/aardig/succesvol enz genoeg”? Hoe ga ik om met mensen die me niet aardig vinden, me lijken af te wijzen?  Of dat soms ook gewoon pijnlijk hard doen? De vraag die er meestal onder ligt is ook: kan ik mezelf goed genoeg vinden en van mezelf houden met mijn mogelijkheden maar ook met mijn beperkingen en soms blunders of stommiteiten? De dingen die ik moeilijk vind om van mezelf te accepteren. Want we zijn er vaak heel goed in om onze eigen angsten te projecteren op anderen: ik vind mezelf stom omdat…, en dus zal die ander mij ook wel zo stom vinden.

Het is vaak een lang proces om ergens rust in jezelf te vinden. Een balans tussen én jezelf accepteren met sterke en minder sterke en misschien wel vervelende kanten én dus ook kunnen verdragen dat niet iedereen je aardig vindt. En misschien soms ook wat om jezelf kunnen lachen, maar dan niet op een manier waarop je jezelf belachelijk vindt, maar waarbij je jezelf met een milde glimlach kunt bekijken. Milde glimlach is dus wat anders dan jezelf genadeloos uitlachen.

Soms, als het te pas komt bij de persoon met wie ik praat, stel ik een vraag die zo’n soort van glimlach van herkenning op het gezicht brengt: “kun jij zelf mensen bedenken die jij niet zo aardig vindt?” Er zijn weinig mensen die niet een ander kennen die ze niet 1,2,3 de alleraardigste vinden 😊. Dus je ziet dan direct in de ogen van de ander een paar gezichten “opploppen” van mensen die ze echt niet zo heel leuk vinden, maar wat je ook niet 1,2,3 hardop tegen die ander zegt. Als ik doorvraag “hoe ga jij dan om met die mensen die jij niet zo leuk vindt?”, dan is vaak de kern van het antwoord “ik probeer ze te respecteren en er zo goed mogelijk mee om te gaan en als het kan soms ook wat te mijden”.

In het antwoord zélf zit dan al een soort van ontkramping. Als jij zélf ook lang niet iedereen aardig vindt, dan is de lat die je voor jezelf legt op “iedereen moet mij wél aardig vinden” wel heel onrealistisch hoog. Het gaat je nooit lukken, dat iedereen je (altijd) aardig vindt, dus probeer te stoppen met die lat wél te halen. Dat scheelt energie! En de tweede ontkramping is deze: als jij probeert anderen te respecteren, ook als je niet aardig vindt, waarom zou je bij jezelf ook niet proberen kanten in jezelf die je niet aardig vindt te respecteren? Dat kan ook een klein stapje zijn om van jezelf te houden met de mindere kanten.

Zo werkt het voor mijzelf ook. Net als ieder ander heb ik kanten die ik mooi vind én moeilijk – en anders maken mijn gezinsleden wel duidelijk dat ik ze heb😊. Wat mij helpt is het vertrouwen dat God met al die kanten me liefheeft. Dat weet ik door Jezus’ houding en woorden en daden naar allerlei soorten (ook de heel ingewikkelde!) mensen. Dat is wat anders dan dat Hij altijd blij is met wat ik doe. Net als ik dat zelf overigens niet altijd ben. Aardig ben ik niet altijd, van me gehouden wordt er wél altijd. Dat geeft een soort basisrust. Hoe goed ik ook doe, God gaat er niet meer door van mij houden. Hoe stom ik kan doen…, Hij houdt er niet minder door van me. En vanuit die milde manier van Zijn kijken helpt het me ook om anderen te respecteren en ieder open tegemoet te treden. Ook als ik de één soms net wat leuker vind dan de ander…. Zoals dat van de ander naar mij vast ook het geval is.