Onlangs ontmoette ik iemand die in de VUT is. Hij is heel actief als vrijwilliger. Geweldig dat hij dat doet! Toen ik hem ontmoette werd hij overstelpt met klussen voor het vrijwilligerswerk dat hij deed. Ik – die op hetzelfde plekje ook even was met een bomvolle agenda die dag…. – kreeg van hem te horen: “jij hebt het makkelijk als predikant: je hoeft alleen een preek voor te bereiden in de week en die zondag te houden.” Ik keek hem aan: hij meende het….. Hij als Vutter had niet de tijd om mijn reactie te horen, ik als predikant niet de tijd die te geven. Eerst – eerlijk is eerlijk – zat ik flink giftig achter het stuur van de auto, onderweg naar mijn volgende afspraak: “hoezo…, één dag in de week….grom, grote grom… enz.” Vervolgens moest ik ook vreselijk lachen! Gewoon, omdat ik er de grap wel van kon inzien…..
Tegelijk dacht ik ook: we verkopen ons vak knap slecht en knap goed. Eerst maar dat laatste: knap goed! Blijkbaar lukt het ons om rust uit te stralen! Dat is misschien wel een belangrijke kwaliteit als predikant: rust uitstralen! Vertrouwen – inderdaad in God – dat het allemaal zo gek niet kan lopen dan dat het God weet wel hoe weer goed komt. Misschien ook wel rust, omdat je hebt geleerd dat als je ergens bent – hoe druk ook – het goed is om daar dan maar helemaal te zijn en al het andere dat misschien ook wel moet maar even los te laten. Nú, hier, te midden van de onrust: rust en aandacht voor degene bij wie je op dat moment bent. Misschien lukte dat die morgen dus ook wel: Vutter vol onrust – ik ook! – en hij maar vinden dat ik er zo lekker rustig uitzag… Niet slecht!
Maar ook: we verkopen ons vak knap slecht. Misschien moet ik eerst maar zeggen dat ik vind dat ik meer heb dan een vak. Het is óók een vak, maar ook een passie. Je kunt zelfs erg gelukkig zijn met dit werk. De universiteit van Chicago heeft onderzoek gedaan naar welk werk mensen het meest gelukkig maakt. En, jawel, de predikant is met z’n werk het meest gelukkig. Niet zozeer omdat hij het maar één dag in de week hoeft te doen, maar omdat het zinvol is. Net zoals overigens de verpleegster dat ook ervaart (die scoorde ook hoog, evenals andere “werken met mensenvakken”). Goeie universiteit, daar in Chicago, Obama komt er ook al vandaan. Wat het zo zinvol maakt? Wel: naast het houden én voorbereiden van die dienst op zondag ontmoet je door de week een heel aantal mensen in allerlei situaties. Met geloofsvragen, huwelijksproblemen, ernstig ziek/doodziek, alleen na overlijden, helemaal vastgelopen enz. Vaak zijn het mensen binnen de kerk, maar soms ook er buiten. Ook prachtig! En ze laten je allemaal delen in hun verhalen, vragen, vreugde enz. Daarnaast heb ik regelmatig overleg met de grote Goede Baas en dat is bijna altijd weer inspirerend, verrassend en bemoedigend. Verder heb ik een aantal gesprekskringen met mensen uit allerlei levensfasen en dat is me toch boeiend! Praten over leven, geloven, verhalen delen, verdriet en hoop. Misschien zijn nog wel de mooiste gesprekken die met de kinderen uit groep 7 en 8. Wat die soms allemaal met je delen…. En dan zijn er ook nog zo een aantal vergaderingen die je moet/mag bijwonen, meedenken over beleid van de kerk.
Nou ja, dat dus allemaal. Blijkbaar valt dat niet altijd op, zodat we nog steeds het idee oproepen als predikanten dat we één dag in de week werken. Maar dat zal dus wel komen door die enorme rust die we uitstralen……. Kan dus ook weer tegen je werken!